Afgelopen week ben ik begonnen met mijn project. Een opvang tehuis voor kinderen onder de 6, opgericht door nonnen. Hier worden tijdelijk kinderen opgevangen waarvan de moeder is overleden, de vader vaak niet meer in beeld is en de rest van de familie helaas niet in staat is de zorg voor het kind op zich te nemen. Het doel van het project is dan ook de kinderen door hun eerste kwetsbare kinderjaren te helpen en zo dan ook de duurste verzorging van de kinderen op zich te nemen, zodat daarna het kind dan weer terug kan naar zijn eigen familie. Naast de nonnen, die ieder de administratie, financiën e.d. regelen, zijn er een aantal huismoeders die dagelijkse verzorging van de kinderen op zich nemen.

Je komt via een grote blauwe poort binnen die door 1 van de huismoeders voor je word opengedaan. Het is een omheind terrein, zoals bijna elke betere woning hier in Malawi. Zodra je binnen komt lopen hoor je gelijk een ongelooflijke herrie. Het geluid van 65(!) spelende en huilende kinderen. Ook zie je een bordje met "no photo's please". Ze doen dit uit bescherming en dit is ook de reden waarom ik helaas geen foto's heb van de kinderen. Hier is status erg belangrijk, en als iemand er later achter komen dat de kinderen hier hebben gezeten is dat schadelijk.

Het gebouw is opgedeeld in drie slaapzalen, een eetzaal, een keuken, een wasruimte en een klaslokaal. De kinderen zijn opgedeeld in drie groepen. De babies, de peuters en de kleuters. De laatste krijgen dan ook les van de juf in het klaslokaal.

De kinderen zijn ontzettend druk en ze vinden het allemaal erg leuk dat er weer een mzungu (wit mens) is. In het begin waren ze niet van me los te peuteren. Na een paar uurtjes op het project, was ik dan ook echt kapot. Mede doordat ze niet heel goed naar me luisterden, omdat ik in vergelijking met de Afrikaanse moeders weinig indruk maak.

Ze gaan hier compleet anders met de kinderen om dan in Nederland. Alle kinderen, ook de babies, worden aan 1 bovenarm opgetild. In het klaslokaal ligt een houten stok, die echt niet alleen maar is om mee aan te wijzen. Als de tafel word schoongeveegd krijgt er regelmatig iemand een elleboog in z'n gezicht en in plaats van troosten is een sla-beweging ook voldoende om een kind stil te krijgen. Naast dat dit hier gewoon een normale gang van zaken is, is het vaak ook niet anders mogelijk. Er zijn 6 huismoeders op 65 kinderen en om ze allemaal te wassen en te voeden lijkt wel lopende band-werk.

Hiernaast wordt er ook wel veel gedanst en gezongen met de kinderen en zodra 1 van de huismoeders het zich kan veroorloven haar aandacht op 1 kind te focussen, zie je dat ze dat met heel veel liefde doet. Ze kunnen alleen niet op 3 plaatsen tegelijk zijn. Een extra paar handen konden hier dan zeker ook gebruiken.

Waar ik dus achter moest komen is hoe ik het beste me tijd kon verdelen tussen huishoudelijke klusjes van de huismoeders overnemen en lekker spelen en knuffelen met de kinderen. Het liefst zou ik de hele tijd dat ik er ben met de kindjes spelen. Het zijn hele lieve vrolijke kinderen die graag knuffelen en gek doen. Een heleboel lieve en oprechte lachjes krijg ik elke dag. Erg schattig.

Terwijl ik dit typ zit er net zo'n schatje bij mij op schoot. Ze is nieuw, maar doet het al heel goed. Gister is ze langs de kant van de weg gevonden door de politie. Toen er na 12 uur nog niemand was gekomen om haar op te halen, hebben ze haar hier gebracht. Soms zit ze even zachtjes te snikken, maar voor de rest is het een leuke dreumes die lief naar me lacht als ik haar knuffel en al lekker mee speelt. Ik vind het knap!

We zijn helaas ook de al de derde dag een baby verloren. En heel klein meisje van twee weken oud, is aan een afwijking in haar vertering overleden. Haar familie had niet verteld dat ze hier last van had toen ze haar brachten, waardoor de nonnen niks voor haar konden doen toen ze in een keer ziek werd. Te jong om te opereren en te laat om er wat aan te doen is ze toen plotseling overleden.

Gelukkig zijn er ook heel veel leuke dingen.

Waar ik me in het begin wel over heen moest zetten, is dat kleine kindjes soms ook kleine viespeuken zijn. Ik krijg niet voor niks elke keer een schort om. Daar zit aan het einde van de dag snot, kwijl en kots op. Het is dan ook niet zo gek dat ik binnen een paar dagen verkouden ben geworden. Ook de luiers zijn niet heel fris. Pampers zijn hier gewoon onbetaalbaar, dus wikkelen ze een doek om de baby heen. Deze absorbeert wel, maar tot op zekere hoogte. Bovendien word de doek en dus ook hun kleding erg vochtig. Als er dan zo'n kleintje bij me op schoot komt zitten kan ik dat gelijk voelen of het druppelt soms zelfs op de grond voor een ander kind om doorheen te kruipen die het dan ook mooi even kan proeven.

Voor de rest maken de huismoeders wel heel veel schoon. Er word een paar keer per dag gedweild en de bedden en luiers worden zo vaak mogelijk verschoond.

Dat het project word gerund door nonnen brengt hele leuke dingen met zich mee. Op woensdag als de kindjes liggen te slapen hebben de huismoeders "choir practice". Samen met een paar mannen kunnen ze dan hele mooie gospels zingen. Leuk om naar de luisteren!

Op donderdag gaan ze allemaal, ook de kinderen, bidden bij de nonnen. Dit houd in dat er veel gezongen en gedanst wordt en er wordt ook nog eens snoep uitgedeeld. Heel afrikaans en heel gezellig!

In het weekend ben ik zelfs naar een Afrikaanse kerk geweest. Hoort er bij, vond ik. Iedereen is heel gelovig hier. Mooi om een keer te zien hoe ze het hier uiten in zang en dans. Ik heb wel begrepen dat dit 1 van de mildere kerken was. Ze schijnen hier ook kerken te hebben waar mensen zich huilend en schreeuwend op de grond werpen tot God, zo diep zit het geloof hier. Misschien iets voor volgende week...

We zijn ook naar de craftmarket geweest in het weekend. Daar bieden marktlui hun zelf gemaakte spullen aan. Dan kan je denken aan schilderijen en kaarten, maar ook afrikaanse doeken en beeldjes en zelfs uit hout gesneden afro-kammen. Hier heb ik dan ook gelijk souvenirs gekocht en het bao-spel. Iedere Malawiaan kan het spelen en het is dus echt iets van hier. We hebben gelijk een paar potjes met de marktlui gespeeld zodat ze het ons uit konden leggen terwijl we konden toekijken hoe onze 'custom made' souvenirs uit een stuk hout werden gesneden. Heel gaaf!

Verder was het weekend niet compleet zonder aan het zwembad te liggen en weer bij Four Seasons lang te gaan voor onze live jazz, wijn, pizza en waterpijp. Daarna zijn we voor het naar een barretje geweest met locals die we kenden. Het is geen mythe, ze kunnen hier echt goed dansen allemaal. Van meisjes in minirokjes die tegen de muur aan met hun billen staan te schudden tot een groep mannen van middelbare leeftijd die in een kring elkaar staan uit te dagen, ik heb het allemaal gezien. Heerlijk!

Laten we hopen dat deze week weer net zo genieten wordt!

Liefs uit Malawi,

Robin