Bobo!

Eigenlijk is er niet zo heel veel veranderd sinds me laatste verslag. Op het project gaat alles gewoon zijn gangetje en ook de weekenden aan het zwembad met als afsluiter pizza, wijn en jazz zijn vaste prik geworden. Het meisje dat langs de kant van de weg gevonden is, is inmiddels weer terug bij haar moeder en een lieve baby moest even naar het ziekenhuis voor malaria maar is daar inmiddels alweer bovenop gekomen. Ikzelf ben ook flink ziek geweest vrijdag, maar nu helemaal beter. Voor de rest verschilt het weinig van vorige week.

Daarom leek het me leuk om dit keer wat meer te vertellen over de kleine dingen die ik meemaak. Zoals een paar dagen terug. Onze buurvrouw kwam even langs om te vragen of het oke was als ze de mais in onze achtertuin in de brand stak. "Ja, is goed!" zeiden we en ze liep samen met de beveiliging en iets licht ontvlambaars door naar achter.

Ho, even terug. Toch maar even gevraagd wat er precies aan de hand was. Er zat een slang in de tuin, ter grote van een kleine hond, dus werd onze achtertuin even in de hens gestoken in de hoop de slang mee te branden. Daar konden we ons wel in vinden. De slang hebben we helaas niet meer gevonden.

Ondanks dat de buurvrouw onze beveiliging tijdens werktijd ook wel eens op de markt is tegengekomen, voel ik me heel veilig hier. We wonen in een goeie buurt en Ik heb vrijwel nooit het idee dat iemand met verkeerde intenties op me afstapt. Ik zag bovendien laatst dat iemand een telefoon probeerde te stelen. Gelijk kwamen er van 5 verschillende kanten mensen aangerend om de dief de telefoon weer afhandig te maken en deze weer terug te geven. Hij kreeg nog even een zet na, maar daarna vervolgde iedereen weer zijn eigen weg. Maakte ik me toch een stuk minder zorgen om mijn dure iPhone.

Wel werd ik vandaag voor het eerst op echt een vervelende manier aangesproken. Ik moet elke dag 3 keer een stuk van 20 minuten lopen. Vandaag kwam er man naast - wat zeg ik - tegen me aan lopen. Hij bleef maar om geld vragen. Toen ik hem ging negeren bleef hij gewoon stil met me meelopen om soms zelfs expres tegen aan te botsen. Heb hem uiteindelijk van me afgeschud door te dreigen twee politiemannen voor me op de hoogte te brengen. Toen was hij zo weg! Pannenkoek.

Er word toch wel heel anders naar je gekeken hier omdat je wit bent. Vaak als een wandelende portemonnee, soms gewoon als een gekke buitenlander. Ik werd vandaag ook keihard uitgelachen met me bakje sla als lunch. Ze zullen wel denken dat ik niet goed bij me hoofd ben met mijn groenvoer. Dat eten ze hier bijna niet. Als je er maar lekker vol van zit, dan kan je het eten noemen. Ik krijg dan ook vaak boterhammen met pindakaas en enzyma met groente en ju aangeboden. Enzyma is een soort dikke droge maispap en een blok beton in je maag. Binnenkort maar even bedenken hoe ik dat de volgende keer vriendelijk kan afwijzen.

Het is niet meer dan logisch natuurlijk dat ze zo denken. Ze verbranden hier onwijs veel en eten is nou eenmaal niet zo vanzelfsprekend. Net zoals, naar mijn mening, normale zorg. Ik heb van mijn huisgenootjes gehoord hoe het er in de ziekenhuizen aantoe kan gaan en het is gewoon mensonterend. Ik ga binnenkort een halve liter bloed doneren en in de OK meekijken, dan kan ik het met me eigen ogen zien. Wat ik nu vooral zie zijn veel mensen met hele gekke aandoeningen. Grote bulten op een gezicht of hele kromme en vreemde benen en deze mensen bewegen zich dan voort met behulp van geïmproviseerde wandelstokken. Zul je in Nederland nooit zien. Hier kan daar vaak aan gedaan worden of krijg je op z'n minst een rolstoel. Daar is hier geen geld voor.

Ik zag laatst ook voor het eerst echte straatkinderen. In vuile, gescheurde kleren waren ze langs de weg tussen het afval aan het zoeken naar lege flessen. Precies zo'n beeld dat je eigenlijk alleen op tv ziet en dan zo ver weg is. Hier fietste ik er langs en dat doet dan toch wat met je.

Aan de overvolle minibus ben ik nu wel gewend geraakt. De geur van zweet is minder aangrijpend en ik word zowaar behendig in het over en om mensen heen klimmen om er in en er uit te komen. Laatst sprong er eentje uit het raam, maar daar heb ik me nog niet aan gewaagd. Ik ben nu zelfs bekend bij de mannen die de ritjes regelen en krijg dan ook elke keer een boks (hun handen zitten te vaak in hun broek om te willen schudden, haha) en een "bobo". Hippe, jonge versie van hallo.

Ik voel me ook niet meer bezwaard op het project. Ik help waar ik kan met wat ik leuk vind en dat gaat naar mijn idee goed. Volgens mij vinden de huismoeders het ook wel prima, maar door de taalbarrière is dat iets waar ik een beetje van uit ga. Anders hoor ik het wel, denk ik dan maar.

Dit weekend gaan we 4 dagen naar Lake Malawi. Bij Cape Maclear overnachten we in een heuze reizigerslodge met mede-backpackers. Het schijnt daar onwijs mooi te zijn en zal zoveel mogelijk foto's proberen te maken die ik dan over een weekje weer post.

Usiku wabwino! Goodnight!

Robin