Mijn laatste weekend alweer! Vandaag afscheid genomen van het project en overmorgen afscheid nemen van Afrika. Gaat snel zo'n maand, wanneer je hier zit. Toch is er wel veel gebeurd. Ik ga proberen twee weken samenvatten in mijn laatste blog.

Vorige week ben ik langs geweest bij Kamuzu Hospital, een overheidsziekenhuis. Een huisgenootje van mij werkt daar en kom me daar dan ook een korte rondleiding geven. Ik heb nog nooit zoiets gezien. We begonnen op de intensive care voor kinderen. Die was o-ver-vol. Ze moeten met z'n drieën één bed delen en liggen over elkaar heen, bijna te ziek om te bewegen. Alleen al dat er zoveel kinderen zó ziek kunnen zijn verbaasd me. Laat staan de omstandigheden waarin ze moeten zitten. De meeste lijden aan aids, hiv, ondervoeding, malaria of tuberculose.

Daarna lopen we door naar de brandwonden afdeling. Ook hier liggen veel te veel kinderen. Dit komt omdat ze in de dorpen altijd nog met open vuur koken en daar gebeuren regelmatig ongelukken mee. Kinderen vallen er gemakkelijk in of krijgen grote potten kokend water over zich heen en ze zijn dan ook bijna allemaal van top tot teen verbrand. Als ik langsloop word er door de moeders welwillend het deken en verband opzij getrokken zodat ik kan zien wat de schade is. Hier heb ik natuurlijk niet om gevraagd en schrik dan ook wel even als ik naar de verbrande genitaliën van een peutertje word gewezen.

Wanneer we verder lopen naar de wat minder heftige kinderafdeling zien we overal op de gangen vrouwen en kinderen liggen. Als ze voor de patienten al geen plek hebben dan voor de familie en bezoekers zeker niet. Op de afdeling zelf hebben de meeste kinderen wel gewoon een eigen bedje. Hier liggen de kinderen met een gebroken arm of been of iets anders dat met een minder intensieve behandeling kan worden opgelost. Terwijl we er langs lopen word er druk gedweild maar het valt mij op dat hier voor een ziekenhuis wel heel erg vies is.

Buiten gaan we even zitten om vier op een rij te spelen met een paar jonge patiënten. Twee jongens tussen 12 en 15. Ik kan aan hun donzige haar zien dat ze worden behandeld voor kanker. Dat betekend hier niet veel. Ze hebben heel weinig middelen en nog minder geld en als hier je kanker krijgt word je eigenlijk niet meer beter. Een nare wetenschap om te hebben als je tegenover ze zit. Dan komt er een derde jongetje aangestrompeld en ik moet me best doen om normaal te blijven te kijken. Dit is het eerst dusdanig ondervoede kind dat ik hier zie en ik kan het eigenlijk alleen maar vergelijken met iemand uit een concentratiekamp. Je ziet het op foto's op het internet en op tv maar het is toch heel anders als er eentje naast je komt zitten. Elke beweging kost hem ontzettend veel moeite en hij heeft ook begeleiding nodig om naar ons toe te lopen. Ik vraag of hij mee wilt mee spelen, maar hij kan alleen maar heel langzaam zijn hoofd schudden.

Wat ik zo frustrerend vind aan Kamuzu, is dat heel veel dingen in mijn ogen onnodig zijn. De mensen zijn hier soms zo onwetend. Ze wachten veel te lang met het naar het ziekenhuis brengen van hun kind waardoor hij of zij niet meer te redden is. Soms moeten ze met dit zieke kind dan ook nog een dag lopen omdat ze in een afgelegen dorp wonen en geen geld hebben voor vervoer.

Een ander voorbeeld is dat van een 3 jarig meisje waarbij bloed werd afgenomen. Ze was herstellende van malaria en dus bijna beter. Na het bloedprikken waren ze alleen vergeten de strakke band van haar bovenarm af te halen. Haar ongeschoolde ouders, die misschien verder nog nooit hun dorp uit zijn geweest, dachten dit gewoon bij de behandeling hoorde en hebben hem er ook niet afgehaald. Drie dagen later was haar hele arm zwart en moesten ze deze amputeren. Onvoorstelbaar.

Ik vind het wel belangrijk om gezien te hebben. Dit is (helaas) ook een deel van Malawi en het laat je eens flink relativeren.

Afgelopen weekend hadden we wel lekker met z'n allen een kleine break. Vier dagen genieten aan Cape Maclear, Lake Malawi. Wat een onwijs mooie plek! Wit strand, helder blauw water en tropische begroeiing langs het strand. We sliepen in een backpackers lodge, waar we een twee-persoons rieten hutje kregen die nog net niet op het strand stond. Als je vanuit je hutje het strand op liep kon je links en rechts die lokale bevolking zien wassen, vissen en spelen. Veel toeristen komen er namelijk niet. In de lodge ontmoeten we nog andere vrijwilligers en doorreizigers. Samen met hen en nog een paar locals spenderen we de avonden aan een kampvuur op het strand onder de geweldig mooie sterrenhemel of in de kroeg. We huren ook voor een dag een motor en rijden door de bergen, langs de apen om een nieuw strandje te ontdekken. Foto's volgen zeker nog want het omschrijven kan bijna niet!

Teruggekomen van onze kleine vakantie naar het Afrikaanse paradijsje begonnen ik aan mijn laatste dagen op het project.

Het gevonden meisje was inmiddels weer opgehaald door haar moeder (ben benieuwd of ze daar beter af is) en er is een nieuw jongetje bij. Hij is maar tijdelijk bij ons. Zijn moeder is met zijn broertje naar het ziekenhuis, want die had oedeem gekregen van de ondervoeding. Het jongetje zelf is ook zwaar ondervoed en weegt dan ook echt niks. Het is een schatje en ik neem de laatste de twee dagen de zware taak op me om hem veel te knuffelen ;).

Dan was het vandaag tijd voor mijn afscheid. Er werd voor me gezongen en geklapt en heel veel naar me gezwaaid. Ook kreeg ik mijn certificaat en nog een hele hoop lieve woorden van die mensen daar. Nadat ik lollies had uitgedeeld heb ik iedereen een hand gegeven en moest ik echt weg. Ik heb echt genoten van alle kindjes en lieve huismoeders daar!

Nu zit ik op de bank bij ons op de veranda mijn verhaal te typen. Morgen nog een dagje zon pakken en dan vlieg ik morgen alweer naar huis. Het was een onwijs gave ervaring, maar heb ook heel veel om zin weer naar huis te gaan en iedereen weer te zien. Ik heb heel veel geleerd en ga me best een beetje Afrika voor jullie mee naar Nederland te nemen.

Tot snel!

Tionana!

Robin