Robininmalawi.reismee.nl

Bye Malawi

Mijn laatste weekend alweer! Vandaag afscheid genomen van het project en overmorgen afscheid nemen van Afrika. Gaat snel zo'n maand, wanneer je hier zit. Toch is er wel veel gebeurd. Ik ga proberen twee weken samenvatten in mijn laatste blog.

Vorige week ben ik langs geweest bij Kamuzu Hospital, een overheidsziekenhuis. Een huisgenootje van mij werkt daar en kom me daar dan ook een korte rondleiding geven. Ik heb nog nooit zoiets gezien. We begonnen op de intensive care voor kinderen. Die was o-ver-vol. Ze moeten met z'n drieën één bed delen en liggen over elkaar heen, bijna te ziek om te bewegen. Alleen al dat er zoveel kinderen zó ziek kunnen zijn verbaasd me. Laat staan de omstandigheden waarin ze moeten zitten. De meeste lijden aan aids, hiv, ondervoeding, malaria of tuberculose.

Daarna lopen we door naar de brandwonden afdeling. Ook hier liggen veel te veel kinderen. Dit komt omdat ze in de dorpen altijd nog met open vuur koken en daar gebeuren regelmatig ongelukken mee. Kinderen vallen er gemakkelijk in of krijgen grote potten kokend water over zich heen en ze zijn dan ook bijna allemaal van top tot teen verbrand. Als ik langsloop word er door de moeders welwillend het deken en verband opzij getrokken zodat ik kan zien wat de schade is. Hier heb ik natuurlijk niet om gevraagd en schrik dan ook wel even als ik naar de verbrande genitaliën van een peutertje word gewezen.

Wanneer we verder lopen naar de wat minder heftige kinderafdeling zien we overal op de gangen vrouwen en kinderen liggen. Als ze voor de patienten al geen plek hebben dan voor de familie en bezoekers zeker niet. Op de afdeling zelf hebben de meeste kinderen wel gewoon een eigen bedje. Hier liggen de kinderen met een gebroken arm of been of iets anders dat met een minder intensieve behandeling kan worden opgelost. Terwijl we er langs lopen word er druk gedweild maar het valt mij op dat hier voor een ziekenhuis wel heel erg vies is.

Buiten gaan we even zitten om vier op een rij te spelen met een paar jonge patiënten. Twee jongens tussen 12 en 15. Ik kan aan hun donzige haar zien dat ze worden behandeld voor kanker. Dat betekend hier niet veel. Ze hebben heel weinig middelen en nog minder geld en als hier je kanker krijgt word je eigenlijk niet meer beter. Een nare wetenschap om te hebben als je tegenover ze zit. Dan komt er een derde jongetje aangestrompeld en ik moet me best doen om normaal te blijven te kijken. Dit is het eerst dusdanig ondervoede kind dat ik hier zie en ik kan het eigenlijk alleen maar vergelijken met iemand uit een concentratiekamp. Je ziet het op foto's op het internet en op tv maar het is toch heel anders als er eentje naast je komt zitten. Elke beweging kost hem ontzettend veel moeite en hij heeft ook begeleiding nodig om naar ons toe te lopen. Ik vraag of hij mee wilt mee spelen, maar hij kan alleen maar heel langzaam zijn hoofd schudden.

Wat ik zo frustrerend vind aan Kamuzu, is dat heel veel dingen in mijn ogen onnodig zijn. De mensen zijn hier soms zo onwetend. Ze wachten veel te lang met het naar het ziekenhuis brengen van hun kind waardoor hij of zij niet meer te redden is. Soms moeten ze met dit zieke kind dan ook nog een dag lopen omdat ze in een afgelegen dorp wonen en geen geld hebben voor vervoer.

Een ander voorbeeld is dat van een 3 jarig meisje waarbij bloed werd afgenomen. Ze was herstellende van malaria en dus bijna beter. Na het bloedprikken waren ze alleen vergeten de strakke band van haar bovenarm af te halen. Haar ongeschoolde ouders, die misschien verder nog nooit hun dorp uit zijn geweest, dachten dit gewoon bij de behandeling hoorde en hebben hem er ook niet afgehaald. Drie dagen later was haar hele arm zwart en moesten ze deze amputeren. Onvoorstelbaar.

Ik vind het wel belangrijk om gezien te hebben. Dit is (helaas) ook een deel van Malawi en het laat je eens flink relativeren.

Afgelopen weekend hadden we wel lekker met z'n allen een kleine break. Vier dagen genieten aan Cape Maclear, Lake Malawi. Wat een onwijs mooie plek! Wit strand, helder blauw water en tropische begroeiing langs het strand. We sliepen in een backpackers lodge, waar we een twee-persoons rieten hutje kregen die nog net niet op het strand stond. Als je vanuit je hutje het strand op liep kon je links en rechts die lokale bevolking zien wassen, vissen en spelen. Veel toeristen komen er namelijk niet. In de lodge ontmoeten we nog andere vrijwilligers en doorreizigers. Samen met hen en nog een paar locals spenderen we de avonden aan een kampvuur op het strand onder de geweldig mooie sterrenhemel of in de kroeg. We huren ook voor een dag een motor en rijden door de bergen, langs de apen om een nieuw strandje te ontdekken. Foto's volgen zeker nog want het omschrijven kan bijna niet!

Teruggekomen van onze kleine vakantie naar het Afrikaanse paradijsje begonnen ik aan mijn laatste dagen op het project.

Het gevonden meisje was inmiddels weer opgehaald door haar moeder (ben benieuwd of ze daar beter af is) en er is een nieuw jongetje bij. Hij is maar tijdelijk bij ons. Zijn moeder is met zijn broertje naar het ziekenhuis, want die had oedeem gekregen van de ondervoeding. Het jongetje zelf is ook zwaar ondervoed en weegt dan ook echt niks. Het is een schatje en ik neem de laatste de twee dagen de zware taak op me om hem veel te knuffelen ;).

Dan was het vandaag tijd voor mijn afscheid. Er werd voor me gezongen en geklapt en heel veel naar me gezwaaid. Ook kreeg ik mijn certificaat en nog een hele hoop lieve woorden van die mensen daar. Nadat ik lollies had uitgedeeld heb ik iedereen een hand gegeven en moest ik echt weg. Ik heb echt genoten van alle kindjes en lieve huismoeders daar!

Nu zit ik op de bank bij ons op de veranda mijn verhaal te typen. Morgen nog een dagje zon pakken en dan vlieg ik morgen alweer naar huis. Het was een onwijs gave ervaring, maar heb ook heel veel om zin weer naar huis te gaan en iedereen weer te zien. Ik heb heel veel geleerd en ga me best een beetje Afrika voor jullie mee naar Nederland te nemen.

Tot snel!

Tionana!

Robin

Ndili bwino! Het gaat goed!

Bobo!

Eigenlijk is er niet zo heel veel veranderd sinds me laatste verslag. Op het project gaat alles gewoon zijn gangetje en ook de weekenden aan het zwembad met als afsluiter pizza, wijn en jazz zijn vaste prik geworden. Het meisje dat langs de kant van de weg gevonden is, is inmiddels weer terug bij haar moeder en een lieve baby moest even naar het ziekenhuis voor malaria maar is daar inmiddels alweer bovenop gekomen. Ikzelf ben ook flink ziek geweest vrijdag, maar nu helemaal beter. Voor de rest verschilt het weinig van vorige week.

Daarom leek het me leuk om dit keer wat meer te vertellen over de kleine dingen die ik meemaak. Zoals een paar dagen terug. Onze buurvrouw kwam even langs om te vragen of het oke was als ze de mais in onze achtertuin in de brand stak. "Ja, is goed!" zeiden we en ze liep samen met de beveiliging en iets licht ontvlambaars door naar achter.

Ho, even terug. Toch maar even gevraagd wat er precies aan de hand was. Er zat een slang in de tuin, ter grote van een kleine hond, dus werd onze achtertuin even in de hens gestoken in de hoop de slang mee te branden. Daar konden we ons wel in vinden. De slang hebben we helaas niet meer gevonden.

Ondanks dat de buurvrouw onze beveiliging tijdens werktijd ook wel eens op de markt is tegengekomen, voel ik me heel veilig hier. We wonen in een goeie buurt en Ik heb vrijwel nooit het idee dat iemand met verkeerde intenties op me afstapt. Ik zag bovendien laatst dat iemand een telefoon probeerde te stelen. Gelijk kwamen er van 5 verschillende kanten mensen aangerend om de dief de telefoon weer afhandig te maken en deze weer terug te geven. Hij kreeg nog even een zet na, maar daarna vervolgde iedereen weer zijn eigen weg. Maakte ik me toch een stuk minder zorgen om mijn dure iPhone.

Wel werd ik vandaag voor het eerst op echt een vervelende manier aangesproken. Ik moet elke dag 3 keer een stuk van 20 minuten lopen. Vandaag kwam er man naast - wat zeg ik - tegen me aan lopen. Hij bleef maar om geld vragen. Toen ik hem ging negeren bleef hij gewoon stil met me meelopen om soms zelfs expres tegen aan te botsen. Heb hem uiteindelijk van me afgeschud door te dreigen twee politiemannen voor me op de hoogte te brengen. Toen was hij zo weg! Pannenkoek.

Er word toch wel heel anders naar je gekeken hier omdat je wit bent. Vaak als een wandelende portemonnee, soms gewoon als een gekke buitenlander. Ik werd vandaag ook keihard uitgelachen met me bakje sla als lunch. Ze zullen wel denken dat ik niet goed bij me hoofd ben met mijn groenvoer. Dat eten ze hier bijna niet. Als je er maar lekker vol van zit, dan kan je het eten noemen. Ik krijg dan ook vaak boterhammen met pindakaas en enzyma met groente en ju aangeboden. Enzyma is een soort dikke droge maispap en een blok beton in je maag. Binnenkort maar even bedenken hoe ik dat de volgende keer vriendelijk kan afwijzen.

Het is niet meer dan logisch natuurlijk dat ze zo denken. Ze verbranden hier onwijs veel en eten is nou eenmaal niet zo vanzelfsprekend. Net zoals, naar mijn mening, normale zorg. Ik heb van mijn huisgenootjes gehoord hoe het er in de ziekenhuizen aantoe kan gaan en het is gewoon mensonterend. Ik ga binnenkort een halve liter bloed doneren en in de OK meekijken, dan kan ik het met me eigen ogen zien. Wat ik nu vooral zie zijn veel mensen met hele gekke aandoeningen. Grote bulten op een gezicht of hele kromme en vreemde benen en deze mensen bewegen zich dan voort met behulp van geïmproviseerde wandelstokken. Zul je in Nederland nooit zien. Hier kan daar vaak aan gedaan worden of krijg je op z'n minst een rolstoel. Daar is hier geen geld voor.

Ik zag laatst ook voor het eerst echte straatkinderen. In vuile, gescheurde kleren waren ze langs de weg tussen het afval aan het zoeken naar lege flessen. Precies zo'n beeld dat je eigenlijk alleen op tv ziet en dan zo ver weg is. Hier fietste ik er langs en dat doet dan toch wat met je.

Aan de overvolle minibus ben ik nu wel gewend geraakt. De geur van zweet is minder aangrijpend en ik word zowaar behendig in het over en om mensen heen klimmen om er in en er uit te komen. Laatst sprong er eentje uit het raam, maar daar heb ik me nog niet aan gewaagd. Ik ben nu zelfs bekend bij de mannen die de ritjes regelen en krijg dan ook elke keer een boks (hun handen zitten te vaak in hun broek om te willen schudden, haha) en een "bobo". Hippe, jonge versie van hallo.

Ik voel me ook niet meer bezwaard op het project. Ik help waar ik kan met wat ik leuk vind en dat gaat naar mijn idee goed. Volgens mij vinden de huismoeders het ook wel prima, maar door de taalbarrière is dat iets waar ik een beetje van uit ga. Anders hoor ik het wel, denk ik dan maar.

Dit weekend gaan we 4 dagen naar Lake Malawi. Bij Cape Maclear overnachten we in een heuze reizigerslodge met mede-backpackers. Het schijnt daar onwijs mooi te zijn en zal zoveel mogelijk foto's proberen te maken die ik dan over een weekje weer post.

Usiku wabwino! Goodnight!

Robin

Het project

Afgelopen week ben ik begonnen met mijn project. Een opvang tehuis voor kinderen onder de 6, opgericht door nonnen. Hier worden tijdelijk kinderen opgevangen waarvan de moeder is overleden, de vader vaak niet meer in beeld is en de rest van de familie helaas niet in staat is de zorg voor het kind op zich te nemen. Het doel van het project is dan ook de kinderen door hun eerste kwetsbare kinderjaren te helpen en zo dan ook de duurste verzorging van de kinderen op zich te nemen, zodat daarna het kind dan weer terug kan naar zijn eigen familie. Naast de nonnen, die ieder de administratie, financiën e.d. regelen, zijn er een aantal huismoeders die dagelijkse verzorging van de kinderen op zich nemen.

Je komt via een grote blauwe poort binnen die door 1 van de huismoeders voor je word opengedaan. Het is een omheind terrein, zoals bijna elke betere woning hier in Malawi. Zodra je binnen komt lopen hoor je gelijk een ongelooflijke herrie. Het geluid van 65(!) spelende en huilende kinderen. Ook zie je een bordje met "no photo's please". Ze doen dit uit bescherming en dit is ook de reden waarom ik helaas geen foto's heb van de kinderen. Hier is status erg belangrijk, en als iemand er later achter komen dat de kinderen hier hebben gezeten is dat schadelijk.

Het gebouw is opgedeeld in drie slaapzalen, een eetzaal, een keuken, een wasruimte en een klaslokaal. De kinderen zijn opgedeeld in drie groepen. De babies, de peuters en de kleuters. De laatste krijgen dan ook les van de juf in het klaslokaal.

De kinderen zijn ontzettend druk en ze vinden het allemaal erg leuk dat er weer een mzungu (wit mens) is. In het begin waren ze niet van me los te peuteren. Na een paar uurtjes op het project, was ik dan ook echt kapot. Mede doordat ze niet heel goed naar me luisterden, omdat ik in vergelijking met de Afrikaanse moeders weinig indruk maak.

Ze gaan hier compleet anders met de kinderen om dan in Nederland. Alle kinderen, ook de babies, worden aan 1 bovenarm opgetild. In het klaslokaal ligt een houten stok, die echt niet alleen maar is om mee aan te wijzen. Als de tafel word schoongeveegd krijgt er regelmatig iemand een elleboog in z'n gezicht en in plaats van troosten is een sla-beweging ook voldoende om een kind stil te krijgen. Naast dat dit hier gewoon een normale gang van zaken is, is het vaak ook niet anders mogelijk. Er zijn 6 huismoeders op 65 kinderen en om ze allemaal te wassen en te voeden lijkt wel lopende band-werk.

Hiernaast wordt er ook wel veel gedanst en gezongen met de kinderen en zodra 1 van de huismoeders het zich kan veroorloven haar aandacht op 1 kind te focussen, zie je dat ze dat met heel veel liefde doet. Ze kunnen alleen niet op 3 plaatsen tegelijk zijn. Een extra paar handen konden hier dan zeker ook gebruiken.

Waar ik dus achter moest komen is hoe ik het beste me tijd kon verdelen tussen huishoudelijke klusjes van de huismoeders overnemen en lekker spelen en knuffelen met de kinderen. Het liefst zou ik de hele tijd dat ik er ben met de kindjes spelen. Het zijn hele lieve vrolijke kinderen die graag knuffelen en gek doen. Een heleboel lieve en oprechte lachjes krijg ik elke dag. Erg schattig.

Terwijl ik dit typ zit er net zo'n schatje bij mij op schoot. Ze is nieuw, maar doet het al heel goed. Gister is ze langs de kant van de weg gevonden door de politie. Toen er na 12 uur nog niemand was gekomen om haar op te halen, hebben ze haar hier gebracht. Soms zit ze even zachtjes te snikken, maar voor de rest is het een leuke dreumes die lief naar me lacht als ik haar knuffel en al lekker mee speelt. Ik vind het knap!

We zijn helaas ook de al de derde dag een baby verloren. En heel klein meisje van twee weken oud, is aan een afwijking in haar vertering overleden. Haar familie had niet verteld dat ze hier last van had toen ze haar brachten, waardoor de nonnen niks voor haar konden doen toen ze in een keer ziek werd. Te jong om te opereren en te laat om er wat aan te doen is ze toen plotseling overleden.

Gelukkig zijn er ook heel veel leuke dingen.

Waar ik me in het begin wel over heen moest zetten, is dat kleine kindjes soms ook kleine viespeuken zijn. Ik krijg niet voor niks elke keer een schort om. Daar zit aan het einde van de dag snot, kwijl en kots op. Het is dan ook niet zo gek dat ik binnen een paar dagen verkouden ben geworden. Ook de luiers zijn niet heel fris. Pampers zijn hier gewoon onbetaalbaar, dus wikkelen ze een doek om de baby heen. Deze absorbeert wel, maar tot op zekere hoogte. Bovendien word de doek en dus ook hun kleding erg vochtig. Als er dan zo'n kleintje bij me op schoot komt zitten kan ik dat gelijk voelen of het druppelt soms zelfs op de grond voor een ander kind om doorheen te kruipen die het dan ook mooi even kan proeven.

Voor de rest maken de huismoeders wel heel veel schoon. Er word een paar keer per dag gedweild en de bedden en luiers worden zo vaak mogelijk verschoond.

Dat het project word gerund door nonnen brengt hele leuke dingen met zich mee. Op woensdag als de kindjes liggen te slapen hebben de huismoeders "choir practice". Samen met een paar mannen kunnen ze dan hele mooie gospels zingen. Leuk om naar de luisteren!

Op donderdag gaan ze allemaal, ook de kinderen, bidden bij de nonnen. Dit houd in dat er veel gezongen en gedanst wordt en er wordt ook nog eens snoep uitgedeeld. Heel afrikaans en heel gezellig!

In het weekend ben ik zelfs naar een Afrikaanse kerk geweest. Hoort er bij, vond ik. Iedereen is heel gelovig hier. Mooi om een keer te zien hoe ze het hier uiten in zang en dans. Ik heb wel begrepen dat dit 1 van de mildere kerken was. Ze schijnen hier ook kerken te hebben waar mensen zich huilend en schreeuwend op de grond werpen tot God, zo diep zit het geloof hier. Misschien iets voor volgende week...

We zijn ook naar de craftmarket geweest in het weekend. Daar bieden marktlui hun zelf gemaakte spullen aan. Dan kan je denken aan schilderijen en kaarten, maar ook afrikaanse doeken en beeldjes en zelfs uit hout gesneden afro-kammen. Hier heb ik dan ook gelijk souvenirs gekocht en het bao-spel. Iedere Malawiaan kan het spelen en het is dus echt iets van hier. We hebben gelijk een paar potjes met de marktlui gespeeld zodat ze het ons uit konden leggen terwijl we konden toekijken hoe onze 'custom made' souvenirs uit een stuk hout werden gesneden. Heel gaaf!

Verder was het weekend niet compleet zonder aan het zwembad te liggen en weer bij Four Seasons lang te gaan voor onze live jazz, wijn, pizza en waterpijp. Daarna zijn we voor het naar een barretje geweest met locals die we kenden. Het is geen mythe, ze kunnen hier echt goed dansen allemaal. Van meisjes in minirokjes die tegen de muur aan met hun billen staan te schudden tot een groep mannen van middelbare leeftijd die in een kring elkaar staan uit te dagen, ik heb het allemaal gezien. Heerlijk!

Laten we hopen dat deze week weer net zo genieten wordt!

Liefs uit Malawi,

Robin

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Robin

Eerste indruk

Mijn eerste weekend is alweer voorbij gevlogen. Een heerlijke paar dagen met ontzettend veel nieuwe indrukken. Laat ik beginnen bij het begin.

Woensdagavond 29 april stapte ik bij Schiphol op het vliegtuig. Ik mocht de hele rij voor mijzelf hebben in het bijna lege vliegtuig, dus ik kon 8 uurtje languit. Aangekomen in Kenia was het nog zeven uur wachten op mijn laatste 2 uur durende vlucht, en toen kon ik eindelijk uitstappen in het mooie Lilongwe.

Ik werd opgewacht door mijn begeleidster Janneke en onze taxichauffeur, "my nigga", Rashid. We reden gelijk door naar het Doingoood-huis, en zo kon ik gelijk een beetje de omgeving zien. Vrouwen met de meest grote ladingen op hun hoofd, minibusjes volgepropt met mensen, een hele hoop groene bomen en rode aarde en dat alles onder een strakblauwe lucht.

Het Doingood-huis bevind zich in een van de betere wijken van de hoofdstad van Malawi, Lilongwe. Je zit op een met muren omringde compound, samen met 1 anders aangrenzend huis en een hoop mais in de achtertuin. Onze persoonlijke bewaakster doet de poort voor open en helpt me mijn koffer naar binnen dragen. Naast de bewaakster heeft het huis ook een schoonmaakster 5 dagen van de week. Het is een ruim huis met heerlijke zitplekken buiten en ik heb ook nog is een eigen kamer. Hier ontmoet ik ook me eerste leuke huigemootje, de andere drie zijn op safari. Aangezien ik net een volle dag gereist heb, eten we wat en gaan we vroeg slapen. Morgen weer een dag. Het ritme is hier ook iets anders. Je staat op met de zon (06:00) en gaat na het eten slapen (21:00). Zo zat ik er gelijk lekker in.

De volgende dag krijg ik van Janneke een tour door de stad, waar ze me laat zien waar ik alles kan vinden. Van de ontzettend westerse dure supermarkt, tot dat lokale markt onder rieten daken en op de rode aarde. Een ervaring opzich, met een hoop mensen die je van alles willen verkopen. Bovendien heb ik me eerste ritje in de tuc tuc en de overvolle minibus, mét boodschappen tassen en al. Het is vandaag een nationale feestdag en hierna is het weekend, dus ik hoef nog niet naar mijn project.

Zaterdag gaan we naar een hotel in de beurt, waar we tegen een kleine vergoeding aan het zwembad mogen liggen. Dit hebben we dan ook bijna de hele dag gedaan.

Zondag kwamen de andere huisgenootjes terug van safari. We zijn naar een heerlijk veldje geweest waar je pizza's kan eten, wijn kan drinken en waterpijp kan roken onder het genot van een superleuke live band. Echt een heerlijke avond.

Vandaag heb ik mijn eerste bezoek aan mijn project gebracht. Een huis vol met enthousiaste nieuwsgierige kleine kindjes, die gelijk naar je toe komen rennen en je hand vastpakken om je vervolgens met grote ontdeugende ogen aan te kijken in de hoop dat je ze even optilt. Naja, de meesten dan. Sommigen beginnen keihard te huilen, want ja, je bent erg nieuw en wit. Ze zijn niet veel mzungu's in die streek gewend. Na kennis te hebben gemaakt met mijn eigen project zijn we het project van een andere vrijwilligster. Voor haar was het alweer de laatste dag en we mochten kijken hoe de kinderen haar gedag zeiden met zang, dans en een hele hoop knuffels. Ontzettend leuk en heel erg lief.

We zitten op dit moment met ze allen aan tafel met een hoop kaarsen. De stroom is namelijk uitgevallen, iets dat hier niet heel ongebruikelijk is. Morgen heb ik me eerste echte dag bij mijn project en moet ik voor het eerst ook alleen met de minibus. Spannend, maar ik heb er wel heel erg zin in!